The Dragon's Head Blog: Een nieuwe gratie vinden
Iedereen heeft waarschijnlijk lockdown-verhalen te vertellen: hier is de mijne. Zelfs na jaren van tai chi vroeg ik me soms af of ik door een set heen kon komen zonder het voorbeeld te volgen van mijn medebeoefenaars. Maar ik was vastbesloten om het tijdens lockdown elke dag te proberen en te doen. Ik was verliefd geworden op tai chi vanaf het moment dat ik bijna tien jaar geleden deelnemer werd, instinctief wetend dat het een geheim te vertellen had, maar hoewel ik er serieus aan werkte kon ik maar niet de gaven ervan ontcijferen … nog niet.
Tijdens de lockdown vond ik een weinig gebruikte plek vlakbij het strand om een set te doen zonder gestoord te worden. Al snel realiseerde ik me dat ik in mijn eigen innerlijke ritme kon werken, kon vertragen en voelen hoe een beweging mijn lichaam en mijn evenwicht beïnvloedde. Ik had in de lessen tot dan toe vaak vermoeidheid of uitputting ervaren na een uur of langer mijn lichaam (vooral armen en schouders) in posities te hebben gebracht die ik dacht te hebben waargenomen bij de instructeur of ook wel bij de ‘mensen op de hoeken’ bij het doen van een set.
Ineens had ik tijd om naar binnen te keren, met niemand om naar te kijken voor begeleiding, en daar was ik dan… alleen ikzelf en die jaren van geduldige aanwezigheid in de klassen: maar BLIND voor het feit dat dit een metafoor was voor mijn hele leven! Ik had zo vaak buiten mezelf gezocht naar aanwijzingen over hoe de wereld werkte, nooit vertrouwend op mijn eigen zintuigen of lichaamsbewustzijn. Ik had mijn eigen lichaam over het hoofd gezien, dat me aanwijzingen gaf als ik maar zou luisteren. De prachtige stilte, alleen onderbroken door vogelgezang, zeegeluiden en de herfstbries, hielpen me langzamer te gaan en te leren de bewegingen volledig uit te voeren in plaats van te ploeteren om de klas bij te houden. Soms kon er een nieuwe gratie worden gevoeld, en ik wist genoeg om het niet ‘te willen vasthouden’, maar dankbaar te zijn voor die momenten waarin ik het geleerde vastlegde.
Ik begon in te zien dat het veel belangrijker is om op je eigen lichaam af te stemmen dan om je armen en voeten precies zo in de beweging neer te zetten zoals je ziet hoe die wordt gedemonstreerd. De centrale boodschap van een rechtopstaande houding, zacht draaien van de wervelkolom en opzettelijke gewichtsverplaatsing terwijl je innerlijk ontspannen blijft, liet me inzien dat alle dingen met ‘armen en benen’ eerder een optische illusie waren en dat ze lang niet zo veel bewogen als ik had gedacht, maar stilletjes de centrale opstelling van houding en wervelkolomdraaiing volgden.
Pas toen ik verantwoordelijkheid nam voor mijn eigen beoefening kon ik me deze lessen eigen maken. Nu zijn ze een taonga (schat) voor mij, en ik hoor onze leraren met nieuw doorvoelde ervaringen. Vandaag kwam ik van een goede ochtendsessie met ontspannen benen en schouders … en glimlachte om hoe ontzettend lang het me heeft gekost om dat inzicht over naar buiten kijken voor validatie of aanwijzingen over hoe de wereld werkt, te koppelen aan mijn tai chi-beoefening. Nou ja, bijna 80, ik denk dat ik kan beginnen om te veranderen. — Jenny
